Het NK indoorroeien: de roemruchte wedstrijd op de ergometer. Het weekend van 10 en 11 december was het weer hoog tijd voor een klassieke editie voor de 2K-wedstrijden op de ergometer. Waar menig eerstejaars bang voor is gemaakt, menig meerderejaars er al bang voor is en een aantal enkelingen naartoe hebben geleefd is en blijft de NKIR een bijzondere wedstrijd. De omstandigheden zullen hier, volgens velen, nooit optimaal zijn, de aanmoediging die je hiervoor terugkrijgt maakt echter een hoop goed. De spotlights vol op de ergometer, een waas van juichende mensen waar je er 1 à 2 van kunt herkennen gedurende je 2K, het is een heuse ervaring.
Middengroep zwaar mocht het evenement aftrappen. De coaches waren al ruim op tijd aanwezig, en hier zag de organisatie kansen liggen. Ze vonden het erg leuk dat ze op tijd waren, en ze waren zo gul om de coaches een keuze te bieden: of helpen met opbouwen, of eruit. Dat gezegd hebbende wordt het tijd om over het roeien te praten. Stipt om 9:00 zaten 13 roeiers van Njord op de ergometer om de wedstrijd tegen zichzelf aan te gaan. Dit ging Thijs Ruiken het best af. Na afwezigheid de afgelopen maanden heeft hij een mooie comeback gemaakt, en heeft met een tijd van 6:16,6 de gehele middengroep eruit getrapt. Als je echter kijkt naar de verhoudingen naar het PR, dan valt het allemaal nog wel mee. Waar het PR van Ruiken een stuk harder is dan zijn getrapte tijd, hebben de middengroepers een stuk of wat persoonlijke records neergezet: een zonder meer goede prestatie. Daarnaast hadden een aantal het natuurlijk ook zwaar, maar ook dat is de NKIR. Aan het eind van het gevorderde blok mocht Nissy Wiena nog van zich laten horen, en die heeft het er met een 4e plek in het LDG veld niet slecht van afgebracht.
Hierna was het tijd voor de SB-velden, en het echte ergometer geweld komt steeds dichterbij. Zeven lichte pikken hebben in het LHSB Njord gerepresenteerd, en zijn de uitdaging met de ergometer in Amsterdam Zuid aangegaan. Een aantal PR’s zijn neergezet, maar me een score van 6:16 was de snelste tijd van het veld helaas te hoog gegrepen.
De lichte dames hebben het er beter van afgebracht. De top vijf van het LDSB veld was lichtblauw gekleurd, de harde tijden van Roos Wagensveld, Hannah Otterloo en Marij Höppener hebben zo laten zien wat het lichte damesroeien waard is op Njord. Na de dood in de ogen te hebben gekeken stapte Wagensveld tevreden af, en bedankte op een rustige en totaal niet uitgeputte manier alle aanmoediging van de kant. Graag gedaan! Als hekkensluiter van de SB-velden kwamen de middengroep dames. Drie van deze groep waren naar de Sporthallen afgereisd om de 2K in Amsterdam te doen, en het andere deel heeft het op Njord gedaan. Naar mijn weten hebben alle drie een PR neergezet, wat wederom een knappe prestatie is.
Waar deze nabeschouwing verder gaat in de dag, zo wordt de aanmoediging langs de dranghekken steeds luider. Nu is het tijd voor de elitevelden. De top van ergometerend Nederland kan hier van zich laten horen, en zo heeft Dolf Rutten de hardste tijd van de dag neergezet. De dames en veteranen maakten nu plaats voor een set aan 100 kilo-aan-spier reuzen, een heus ander aanzicht, en mooi om te zien. Een 2K die “best kut ging” (maar lachend werd afgemaakt), was uiteindelijk wel goed genoeg voor Rutten om de tien andere kolossen te verslaan, met een tijd van 6:00,2. Tegelijkertijd was ook het lichte heren elite veld bezig. Stijn Meijer had hier een significant minder leuke tijd, maar ja, ook dat is, wederom, de NKIR.
Nu is het eindelijk tijd voor de eerstejaars! Eerst mochten de Top C4+, en de Club 8+ beiden in het Club veld starten, en hierna was het tijd voor de eerstejaars wedstrijdploegen. Het gejuich werd in de zaal steeds harder en harder, en naarmate het HEJ veld naderde was het publiek niet meer te houden. Waar een aantal van het bestuur wat bonje kregen met een stel Nereïden langs de kant, was het aan de roeiers om hun pik op tafel te leggen voor de rest van het seizoen: als je hier een goede tijd neerzet, weet je ergens wel dat het wel redelijk goed zit. Vrijwel al onze eerstejaarsploegen zijn in de middenmoot geëindigd, en kunnen nu met twijfelachtige trots het alombekende “ergs don’t float” rond gaan bazuinen. Het motto “niet te hard wegstarten” was verder aan alle eerstejaars wel meegegeven, maar een groot aantal was het toch weer vergeten toen ze voelden hoe lekker dat vliegwiel aangejaagd kon worden in die eerste 500 meter. Dit grote deel kwam zichzelf tegen in de laatste 1000, 500 meter, en hebben op een niet zo plezierige manier ervaren hoe vervelend het is om jezelf te overschatten.
Goed, nu is het tijd voor het echte winterseizoen. Afgelopen week lag er al ijs op het Galgewater, wat leidde tot veel trainingen op de ergometer. Nog even en het is kerstreces, en daarna komen twee lange, wedstrijdloze maanden. Hier kan er veel gebeuren, zolang men naar verbetering blijft streven. Op een mooie intraining, en een goed hoofdseizoen.